Zaterdag 26 februari : Goodmorning Chiang Mai

Vandaag stond de verkenning van Chang Mai op het programma. Ons guesthouse is gelegen tussen de rivier en de oude stad. Heel strategisch. Dicht bij de nightmarket, de zondagsmarkt, maar ook bij het uitgangsgedeelte. Het is heel rustig gelegen, waardoor een goede nachtrust gewaarborgd is. We starten onze tocht richting rivier om een lokale marktje af te schuimen. Zowat elk winkeltje dat we op onze weg tegen kwamen gingen we binnen, waardoor we algauw een uur deden op 500m en veel Thaise bath lichter en een aantal garderobestukken rijker waren. Er lagen ook 3 tempels op onze weg die we toch ook eens van nabij moesten aanschouwen. In de eerste, de Mahawan Temple, lieten we ons verleiden tot het vrijlaten van 'good luck -birds'.

Toen we nadien nog op de lokale markt stootten, waar we bijna de enige toeristen waren kon de pret niet op.Vooral de kraampjes van de bergstammen die hun traditionele kledij en tassen te koop aanboden, vonden we prachtig. We belanden in een overdekte markthal waar allerlei voedingswaren en thaise producten werden aangeboden. Hier waren heel weinig toeristen. Een immens aanbod van geuren en kleuren die we niet konden thuisbrengen, het ene al wat appetijtelijker dan het andere, ontplooide zich aan onze zintuigen.
We waagden onszelf aan een relatief herkenbare notenpasta.

 Het was al bijna 17u toen we ons met de Tuk tuk naar de binnenstad lieten brengen. We realiseerden ons dat we nog niet gelunchd hadden en installeerden ons op een terrasje vlak tegenover Wat Chedi Luang, één van de oudste kloosters met tempel van de stad. Na het nuttigen van onze papaya salade en Thai Pad bezochten we het tempelcomplex. De oude tempel is heel imposant, met aan beide kanten een immense gouden Budha, bovenaan een indrukwekkende trap. Het deed wat denken aan een oude Inca-tempel. Onderan de tempel wasee n klas (?) monnikjes aan het wieden. De ene al wat enthousiaster dan de andere.Zo te zien, zijn ze nog zoet voor een paar dagen.

 Ondertussen werd het al donker en besloten we om terug te gaan naar ons guesthouse. Iedereen is hier ontzettend vriendelijk en we voelen ons hier heel veilig. We kunnen het niet nalaten om nog vlug even een voetmassage van een half uur meete pikken (2,5 €) alvorens ons te gaan douchen. Katrien schatert het voortdurend uit en brengt de masseuses aan het lachen. Met heel ontspannen tred, verlaten we het massagesalon, slaan het hoekje om, richting onze thuis. Na een verkwikkende douche en een licht avondmaal, willen we die uitgaansbuurt wel eens verkennen. Aan de oever van de rivier ligt de ene bar met live band naast de andere. De bands spelen hun repertoire terzelfdertijd, zodat je in stereo kunt luisteren op het terras. De beatles en Prince live gebracht én gemixt, is soms te veel van het goede. Iedereen doet zo (te) hard zijn best om een graantje mee te pikken uit de rugzak van de rijke toerist. Door al dat lawaai én gebrekkige kennis van het engels kreeg ik lotion tegen mosquito's toen ik een mojito vroeg. Misschien ligt het wel aan mijn engels. Afin, braafjes als we zijn hadden we dit al vlug bekeken en met een nachtelijke rit in een jawel, tuk-tuk ging het wederom huiswaarts.

Vrijdag 25 februari : Transit

Miss Hyacinth Buckett is leaving Pucket voor Chang Mai

Ik voel me zo mottig en beroerd als iet. Precies een snorrende poes die constant uit haar slaap is weggerukt vannacht. Ik heb bijna geen oog dichtgedaan. Reden? Twee lawaaierige, uiters luidruchtige buurmannen die niet ophielden met praten. Of was het eerder ruzie maken want ze gaven nogal van katoen. En ik verstond de taal langs geen kanten, dus 't zal wel Thaïs geweest zijn, veronderstel ik. Dit heeft zeker tot 6 uur in de vroege morgen geduurd.
' K heb dus meer sigaretten gerookt dan me lief was de voorbijgaande uren in de hoop dat ze me één of
ander kalmerend soelaas zouden bieden. Roken werkt soms namelijk op me in als een rustgevend medicijn maar deze nacht kon het niet baten, helaas.
Ik besluit dan maar mijn lijfnatte sponde te verlaten om me klaar te maken voor de komende dag die mij en mijn roommate weerom begroet en verwelkomt met een stralende zon. Ongeduldig en hongerig als ik ben moet het ontbijt echt niet lang meer op zich laten wachten.
Ik prop mijn rugzak netjes terug in orde, alles schitterend gestapeld. Zelfs Ann slaagt daar wonderwel in wat ik in het allerminst van haar verwacht had. De wonderen zijn echt de wereld nog niet uit. Ze mogen mij bij thuiskomst aannemen in de Colruyt,ik zou een uitstekende werkkracht zijn om aan de kassa de winkelkarrekes te vullen.
We kijken nog eens goedkeurend naar deze mooie slaapstek en volgen spntaan en ongedwongen de geuren die onze neuzen prikkelen richting breakfast. In elke eetgelegenheid heb je een keuze van jewelste. Een uitgebreide lijst Aziatische, Europese en Amerikaanse gerechten kunnen me niet altijd in staat stellen om een beslissing te nemen. Het is telkens opnieuw een dilemma. Eenvoudig is het alleszins niet. Ik opteer dan maar deze keer voor een vertrouwd Europees gerecht: eitjes en toast. Vergezeld van nen goede straffe pot koffie om mij, -nog in steeds verkerende ontwaaktoestand-, helemaal wakker te schudden en de bedorven nachtrust door te spoelen.

De weinige uren die ons hier in Tonsai nog resten, besluiten we om te spenderen tussen de lokale, talloze
marktkraampjes. Een overvloed van scherpe geuren en markante kleuren komt ons tegemoet en strelen opnieuw onze smaakpapillen. De kwijl loopt nog net niet uit onze mond. Werkelijk van alles tref je hier aan. Er zijn ook talrijke groenten of is het fruit? geëtaleerd waarvan we het bestaan niet eens kennen. We laten ons helemaal onderdompelen in het geroezemoes van de Thaïse marktkramers. Er wordt in ieder geval niet zo welig geroepen en getierd als bij onze Westvlaamse, soms o zo lompe groentenboerkes. Eén bijzondere uitstalling trekt onmiddellijk onze volledige aandacht. Eigenhandig, houten gemaakte figuurtjes in wel
zeer eigenaardige kamasutra-toestanden gesculpteerd, doen ons in lachen uitbarsten. De verkoper ontbloot het edele deel van het mannetje en hoopt ons op die mannier aan te zetten om te kopen.Jammer voor hem.
Alvorens we er vervelende erg in hebben, raast de tijd weer als een wervelende orkaan voorbij en het cruciale moment is aangebroken om onze vliegreis naar Chang Mai te bevestigen.

taxi voor onze bagage naar de pier

Dikke, vorte pech, we zitten apart maar opperen om ons daar voorlopig geen zorgen over te maken. Een voorlopige scheiding zal ons misschien efkes goed doen. Want we hebben al geruime tijd als een Siamese tweeling naast elkaar vertoefd. Een mens mag af en toe wel eens genieten van het alleen-zijn. Vooreerst wacht ons nog een van zalig voorziene zeelucht-boottocht van zo'n slordige 2 uur. Deze watertransit vullen we op met non-fictie romans te lezen op het bovenste dek en nog wat bij te bruinen alsof ons leven ervan afhangt.

geïnstalleerd op het dek, klaar voor de afvaart richting Pukhet

Even vlug als we aan boord geklommen zijn,staan we weer met beide voetjes aan wal. Van het ene vehikel in het andere, laten we ons transporteren met een krammikkige mini-bus naar de luchthaven. Na een half uurke vertraging mogen we aan boord , de buur van Ann  is zo vriendelijk om zijn plaats af te staan aan mij, waardoor we toch naast elkaar kunnen zitten. Ik neem mezelf voor om deze keer geen doodsangsten uit te staan en mijn gedachten volledig op "zen" te programmeren. Wat me wonderwel lukt. Deze ontspannen, ingestelde toestand heeft het blijkbaar van mijn altijd nodeloze onrust gehaald. Joepie, "Vene, vliegie, vici!". Manlief zal gelukkig zijn met dit nieuw ontdekte statement. Hij zal niet langer hoeven te sleuren aan mij om me als een bevend vogeltje mee te lokken om voortaan door de lucht te klieven.
Het is abnormaal maar de synchronisiteit van ons transport verloopt steeds according to plan. Een taxichauffeur loodst ons met uiterst gemak naar ons overheerlijke, gezellige en huiselijke logement: Finlay's cottage. Werkelijk, een oase van rust temidden het walhala van de drukte van deze na Bangkok, tweede grootste stad van Thaïland. Rattri, de inheemse gastvrouw van dienst, heeft meteen mijn hart gewonnen. Ze turkt de ene sigaret na de andere in haar dikke, volle gezwollen lippenmondje. Dit kan niet mislopen, denk
ik bij mezelf. Weetgierige Ann ontfutselt haar nog de code om de laptop te installeren en in een zwak Engels spelt Rattri letter voor letter : "M-E-N-H-I". Ann geraakt meer en meer gefrustreerd want het lukt haar niet om haar wondermachien aan de praat te krijgen. Komt Rattri ten einde raad niet af met een volrijpe M-A-N-G-O (vrucht) in haar hand zekers. Ok, log-in woord overduidelijk nu. De heer des huizes en partner waar Rattri mee samenhokt noemt Keith en is een Schotse Mic-Macjampudding, zonder rosse snor weliswaar. Ongelooflijk maar mooi meegenomen, naarmate we telkens een nieuwe intrek nemen, worden de laapkamers steeds adembenemender en het douchewater steeds warmer... Lucky us.
Na ons opnieuw gesetteld te hebben als ogenschijnlijk volleerde, ervaren  trotters, wagen we nog een sprong in de duisternis en gaan we nog wat verse pullekes (water)drank inslaan in de "Seven-Eleven" (7/11)
die 24/24 uur toegankelijk is. Voor vandaag vinden we het nu schoon welletjes geweest en besluiten we om onze nachtrust tegemoet te treden. Dit zou ons wonderwel gelukt zijn, ware het niet dat het hier krioelt van ontelbare duivels vinnige stekende rotmuggen. Ann heeft zich vliegens(muggens)vlug? gewapend met een soort van een electrisch geladen uitziende tennisraket en mept erop los dat het geen naam heeft. De arme, weerloze diertjes moeten er één voor één aan geloven...En vriendin-lief is precies al direct verslaafd aan haar
nieuw speeltje want ze weet echt van geen ophouden...
Wat mezelf betreft... Ik vind dat ik hier ook ga afsluiten voor vandaag. Alweer een dag om in mijn hart te sluiten. Ik ben razend benieuwd wat ik morgen op mijn pad zal kruisen.  Aan allen op deze aardbol een mooie droom toegewenst en tot binnenkort, heel binnenkort.
Katrien 

Gans deze transitdag werd wat overschaduwd door de gedachte aan de mogelijkse gevolgen van onze 'medische' massage (foltering). We hebben wijselijk besloten om de pilletjes van Dr Scarefoot niet te nemen. Onze darmen gaven de ganse dag signalen die we niet goed konden interpreteren. Maar de goede raad om veel water te drinken hebben we wel opgevolgd. In elk geval de transit verliep vlotjes :). De kruidenpilletjes gaan mee naar België in het zakje voor de souvenirs.
Morgen verkenning van Chiang Mai.

groetjes,

Ann

donderdag 24 februari : gekraakt

Djeezes! Van alle zintuiglijke sensaties die ik hier al mocht beleven, kan deze qua "voelen" van vandaag
zeker en vast een verdiende 10 krijgen en alleszins het meest van al tellen, denk ik. Nee,dat denk ik niet, dat weet ik eigenlijk zeker.
Kost wat kost (600 Bath per persoon) wilden we ons eens onderdompelen ( of is het beter gewagen?) in een heuse Thaïse massage. Hiervoor raadpleegden of liever luisterden we naar onze aangeboren intuïtie die ons richting "Doctor Barefoot" leidde."Lijdde" was hier wel een toepasselijker en treffender woord geweest.
En wat Doctor Barefoot betreft:"Doctor Scarefoot" mogen ze hem voortaan voor mijn part noemen, ja.
Amai, wat die zogezegde geneeskundige man allemaal in mijn broze, tere lichaampje heeft teweeg gebracht, kent in de verste verte geen grenzen. Als er naar mijn ruwe schatting zo'n 1000 botten in mijn lijf zitten, awel dan heeft hij ze één voor één allemaal keihard gekraakt om maar niet te zeggen gebroken en dat nog wel met zijn voeten hé.
Zelfs de inleiding, de warming-up of het voorgedeelte of hoe ze dat ook noemen van het massagespectakel,
kerfden mijn voorhoofd al van enkele pijnrimpels en dan heb ik het nog maar enkel over het wassen, -'t is te zeggen -, schoonschrobben van mijn frêle voetzoolkes. Dit zelfs was al een helse foltering voor mij. Hoewel ik het in eerste instantie uitproestte van het lachen (dit komt omdat ik razend zotte kriebelkes op mijn plateaus heb), zo vliegensvlug kwam daar abrupt een einde aan. Wist ik veel wat er nog allemaal op mij moest afkomen en welk leed ik nog hoefde te doorstaan.
Ik verweet mezelf al dat ik een stomme trut was om hieraan te willen deelnemen, laat staan dat ik er zelfs nog moest voor betalen ook. En om een vol uur af te zien, nota bene. Nu besef ik dat 60 minuten in een mensenleven veel kan voorstellen en tergend lang kan duren.
Maar algauw zag ik in dat negatieve self fulfulling prophecy me in het verdere verloop van mijn helse
gewaarwordingen verdomde parten zou blijven spelen. Om die reden en om geen enkele andere draaide ik daarom een knopke in mijn hoofd om en liet mijn innerlijk stemmeke tot mij spreken:
"Katrien, onderga het gewoon. Laat "loslaten" nu je mantra wezen. Van afzien zal je sterker worden,
je kan in de hemel niet terecht komen als je de hel niet gekend hebt. That's the spirit now and go for it!"
Niettemin. Het was afzien gelijk de beesten van het prille begin tot het bittere einde. Zelfs mijn oorlelletjes moesten de ware beproeving doorstaan en eraan geloven. Ann zat er als een trouwe hond bij zijn baaske naar te kijken (en zag dat het goed was) maar ik hield me ogenschijnlijk zichtbaar taai en stoer in het volle besef en triomfantelijk vooruitzicht dat zij straks ook hetzelfde tartend lot zou ondergaan.
Diep in mij kon er zelfs af en toe een onderdrukte, heimelijke (maar vooral stille schaterlach) van af. Of was het je puurste leedvermaak omdat ik wist dat ook Ann een identieke pijnbeurt te wachten stond.
Van beneden tot boven, niets laat Doctor Scarefood onaangetast en onberoerd. Hangend aan een rek boven zijne kop sprong hij als een bezetene, idiote aap over al mijn uiterlijke ledematen met een smile op zijn gezicht van hier tot in Tokyo. Ik had zin om te schreeuwen: "Hi, I'm Jane, or you really Tarzan?" Ofschoon hij er maar niet genoeg van kreeg, begon hij zichzelf ook nog ne keer keihard in mijn zwakke buik te katapulteren, alsof het nog niet erg genoegwas en alle ballast die d'er inzit, deruit moest, goddomme. Maar niet getalmd, op dat moment verenigden zich waarschijnlijk alle luchten en krachten in mijn binnenste dat ik een paar welriekende scheten niet langer kon onderdrukken en daar ging ik dan eerlijk gezegd en gezwegen graag tenvolle voor.
Hij moest het voor mijn part maar weten, potverdikke zeg. Oog om oog, tand om tand, peinsde ik
bij mezelf en voelde me totaal niet schuldig of ambetant. Integendeel, zelfs.
Ze zeggen: het bloed kruipt waar het niet gaan kan, awel mijn bloed zit nu waarschijnlijk enkel nog in de toppen van mijn vingers en tenen gecentraliseerd na deze intense marteling. Man, man, dat was een uur afzien van jewelste.
Ik wens dit eigenlijk niemand toe, behalve mijn vriendin Ann. Zich terugtrekken kon ze goddank niet meer, den duts en als een lam  sleepte ze zich naar de slachtbank nadat ik haar lichtjes ironisch maar heel sec meedeelde dat het wel nu en dan een beetje pijn kon doen. En dat beetje is dan nog wel heel zachtjes uitgedrukt.
En mens, het volgende uur dat ik Ann pijnlijk grimassend, zich stilleks verwerend en verbeten de strijd aan het vechten was heb ik genoten, genoten tot in het diepste vezelke van mijn ziel. Het korte filmpje dat ik tijdens haar intense lijdensweg heb opgenomen, zet ik gegarandeerd op You tube, zeker weten.
Ter advies en afronding  kregen we van de assistente van de wonderdokter nog (gratis!) mee dat we veel,
onnoemlijk véél water moesten drinken en de chocolade moeten laten. Dit laatste, op basis van het deskundig oordeel van Dr. Barefoot, toen hij onze geboorteplekjes bekeek.(Ik vroeg me af of je van witte chocolade dan witte vlekjes kreeg). En als klap op de vuurpijl offreerden ze ons ook nog eens gratis
pillekes die de darmtransit zouden bevorderen. Weg voortaan met die troep van yoghurt met bifidus die thuis
in onze koelkast staat. Heel beleefd werden we ook nog uitgenodigd om als afsluiter het "gastenboek"
van onze naam te voorzien met de nodige commentaar over wat ons zojuist te beurt was
gevallen. Pluspunt hierbij was dat het in onze eigen moedertaal mocht en ik kan je verzekeren: ik heb kosten
noch moeite gespaard om tsjette te geven. Doctor Scarefood en zijn assistente begrijpen er toch gene zak van.
Uitgeteld en moegefrot keerden we naar ons quest house, namijmerend en kwetterend onze ervaringen gedeeld zoals het twee goeie vriendinnen betaamt.
Wat gisteren nog idyllisch, paradijselijk en rustig was, transformeerde hier vandaag naar chaotisch, lawaaierig
en afstevenend naar een nervous breakdown in dit dorpje, genaamd Tonsai.We hebben ons dan ook efkes, heel efkes maar braafkes in het nachtleven gestort en een live "kicking box' meegepikt.
Ik zweer je, ikzelf voel me ook gekickboxed na mijn Thaïse massage-ervaring. Hopelijk sta ik morgen niet al
te stijf op en loop ik niet de rest van mijn dagen met stramme ledematen aan mijn lijf rond. Ik zou begod nog in staat zijn om mijn geld terug te eisen. Enfin, deze eerste-in-mijn-leven-massage-aanvaring kan nu ook op bij mijn palmares gevoegd worden.
Aan iedereen een goeie nacht ('t is hier intussen al klokslag 3.02 uur in de morgen) en voor mezelf wens ik
me dat ook toe. Ann is al in dromenland verzeild.
Tot de volgende!
Katrien, de reporter van dienst vandaag. 

In Tonsai, de aanleghaven van de ferries op Koh PhiPhi is er weinig paradijselijkheid te bespeuren. Ik kan me levendig voorstellen wat Richard, hoofdpersonage uit 'The Beach', bedoelde toen hij beschreef dat eenmaal de backpackers een paradijselijk eiland hebben ontdekt, dit het jaar later al helemaal verkloot is. Vandaar zijn zoektocht naar het ultieme strand, dat afgeschermd blijft voor de rest van de wereld.
Dit is Ibiza in een soort favela. Iedereen probeert hier een graantje mee te pikken van wat de Westerse jongelui van over de hele wereld over hebben om zich te storten in alcohol, drugs en alles wat daar uit voortkomt.
Om tegemoet te komen aan de grote dorst en kleine portemonnee worden er kraampjes emmertjes (!) aangeboden met daarin enkele kleine flesjes om zelf je coktail samen te stellen. Je ziet dan ook tal van jongelui met hun emmertje aan de hand rondzwalpen doorheen de steegjes.
Het strand verandert tegen de zonsondergang in discotheken die wedijveren met elkaar om hun dansvloer gevuld te krijgen. Een strandwandeling is er een doorheen de muziekgenres : rock n' roll, dubstep, reggae, ... Het publiek navenant. Moeilijk voor ons om te kiezen. Het werd dan maar rock n' roll. Omdat daar de enige plaats was, dat men nog koffie wilde zetten voor Katrien. Na ons kaffeetje en het aanschouwen van dit immens strandfeest, richting ons kamertje. We konden het niet nalaten ons af te vragen of er niet af en toe iemand verdronk in de zee, want blijkbaar hoe zatter, hoe meer de zee lonkte voor verfrissing.
Het heeft iets artificieels. De bewoners offerden hun cultuur op voor de commercie en de import van het Westerse hedonisme in zijn extreme vorm. Wetende dat 6 jaar geleden de Tsunami hier 2000 slachtoffers heeft gemaakt ..., enkel de wegwijzers voor de vluchtroutes zijn hiervan nog de stille getuigen.
Toen Katrien onder handen werd genomen door Dr. Barefoot, las ik in een boek de verhalen van de overlevenden van de Tsunami. Ik kon er ondermeer in lezen hoe de 'Dr.' en zijn vrouw deze ramp hebben overleefd, maar ook de verhalen van toeristen die hun familie hebben verloren. Hoe een paradijs van het ene moment op het andere in de hel terecht komt.

Ons massageverhaal is plastisch en realistisch beschreven door Katrien. Ik moet toegeven, ik heb eventjes getwijfeld om dit lot ook te ondergaan. Maar het Tsunami verhaal en de vriendelijkheid van Dr Barefoot hebben me over de brug gehaald. Laten we het beschouwen als een Boedhistische ervaring : je kan maar in een verheven bewustzijnstoestand komen door af te zien. Nu nog wachten op mijn verheven bewustzijn...Is dat gerommel in mijn darmen daar een voorteken van?

groetjes,

Ann

woensdag 23 februari : als een vis in het water

woensdag : snorkeltocht naar Koh Ley

Na een korte nacht, veel te laat ingeslapen en Katrien veelvuldig wakker(uitgestelde jetlag?), naar de ontbijttafel op het terras. Vandaag staat een snorkeltocht op het programma rond het beschermd eiland Koh Ley, waar'The Beach'werd verfilmd in een prachtige baai. In het boek speelt het verhaal zich af op een eiland in de buurt van Koh Samui, maar de beschrijving klopt wonderwel met de locatie op Koh Ley. We hebben hier niet aangemeerd, want het lijkt veeleer op massatoerisme dan op het afgelegen strand uit het boek. Maar we hebben wel gesnorkeld in de baai. Toen ik Katrien zag proesten en het me duidelijk werd dat ze al enige deciliters zeewater binnenhad, heb ik geassisteerd met het boven water houden van haar snorkel. Eenmaal ze het doorhad, was ze niet meer te houden. De onderwaterwereld was dan ook adembenemend.Terwijl wij op het azuurblauwe wateroppervlak lagen te dobberen, deed onze bootsman een dutje in zijn hangmat. Hij was trouwens een heel norse jongeman, die drie uur met ons opgescheept zat. Vermoedelijk had hij liever twee vrouwen aan boord gehad in een vroegere levensfase? We lieten het niet aan ons hartje komen en genoten van de prachtige baaien, de postkaartzichten en waren al blij dat onze boot er nog lag toen we na elke snorkelbeurt terugzwommen , nadat de stroming of de prachtige vissen ons hadden weggeleid. Toen Katrien, helemaal opgaand in dit onderwaterparadijs, nogal onzacht in contact kwam met onze boot, en ik mijn knie openhaalde aan een stukje rots met daarop haarscherpe versteende schelpen, leek dit voor ons een teken dat het genoeg was geweest. Onze norse bootsman bracht ons veilig terug naaronze stek, waar we na de zonsondergang vanuit onze strandzetel te hebben aanschouwd, nog een verse vis op de barbecue hebben genuttigd . Na de vuurshow op het strand, moe en voldaan naar ons bedje. Morgen verplaatsen we dat bedje naar Tonsai, het meer bruisende gedeelte van het eiland.Kwestie van dit ook eens meegemaakt te hebben. Long Beach is in elk geval een paradijs voor wie rust, natuur en lekker eten apprecieert.

Ann

Snork snork,

Katrien

Ik werd er zo moe van...

Katrien is er helemaal klaar voor!

Prachtige baaien en azuurblauw water

zonsondergang op Long Beach

Dinsdag 22 februari : dolce far niente

Na een echte verkwikkende nachtrust kijk ik reikhalzend uit naar het ontbijt. Als ik iets het liefst doe als ik op reis ben, dan is het wel uitgebreid genieten van al het heerlijks dat me voorgeschoteld wordt op mijn nuchtere maag.
Nieuwsgierig doorkruis ik het ontbijt-menu en laat mijn oog vallen op een American Breakfast waarvoor ik dan ook prompt mijn bewuste keuze maak. Echt alles erop en eraan. Pineapple juice, baked egg, tomato and cumcumber (of hoe noemt dat in het engels), grilled toast and meat enne... a big cup of coffee. Gorgious!!!
Ann laat zich een muesli met yoghurt en vers fruit welgevallen en ze slokt het op dat het genen naam heeft. En ik die dacht dat ik soms gulzig was...

De temperatuur is hier weerom van een allure om achterover te vallen en waar vele Belgen jaloers zouden op zijn. Nog voor klokslag 9 uur in de morgen liggen wij al met ons achterste in een strandzetel met nen leesboek op onzen buik lekker lui te wezen. Zonder ons  hiervoor schuldig of ambetant te voelen. Af en toe een plons in het kristalheldere water met nemo's in onze nabijheid doorbreekt ons liggend bestaan hier. De tijd gaat voorbij zonder dat we er erg in hebben. Tot onze magen een teken van leven geven... De hongerigen moeten gespijsd en de dorstigen gelaafd...Alweer streelt een Thaise verrukking onze tongen. Het eten is hier vitaminerijk en vetarm klaargemaakt.Ik verorber sweat grilled vegetables en Ann gewaagt zich aan een inktvisschotel met koriander en citroengras. De koks verdienen een pluim en wij eigenlijk ook omdat we met volle teugen genieten. (we mogen eens ne keer op onszelf stoefen he)
We hoeven niet te twijfelen om een vervolg te breien aan het verloop van de namiddag. We doen gewoon op hetzelfde ritme,met dezelfde elan de dag verder zoals we hem begonnen zijn: lekker niksen met de zon als aangename metgezel.
Regendruppels die al snel overgaan in een fikse regenbui verstoren echter onze drukke bezigheid. Opkrassen en zo snel mogelijk wegwezen is nu de boodschap. We twijfelen of we wel dan niet nog een massage zullen meepikken maar die kans wordt ons ontnomen. De masseuzekes stoppen er ook mee omwille van het noodweer. Dan maar richting lodge van ons verblijf.
We spoelen het zand van tussen ons tenen en gat en maken ons klaar om een korte trip te wandelen naar een andere site van dit eiland.We wanen ons de 'twee meisjes op het strand' van Raymond van het Groenewoud en zoeken naarstig naar mooie schelpkes en andere attributen. Fier als een gieter en onze rugzak wat grammen zwaarder dan bij het vertrek keren we terug huiswaarts om ons opnieuw wat op te frissen met wat bekend bruin sop. Als echte tienermeisjes switchen we elkaars kledij, zetten een zwart streepke onder de ogen en gaan het nachtleven tegemoet. Hoewel, nachtleven... Braaf als we zijn,  komt dat neer op een avondmaal (hopelijk niet ons laatste) en een planning voor morgen.Maar een druk programma zal het
niet zijn. Dat komt allicht omdat we al helemaal geacclimatiseerd zijn aan het tempo van de inwoners. Alles op het gemakske. Niets moet en alles kan. Waarschijnlijk opteren we enkel om te snorkelen (tussen niet gevaarlijke haaien naar het schijnt)en gezien deze aktiviteit ons al moe zal maken, voor de rest te rusten en niks te doen. In ieder geval,ik heb het hier tot nu toe naar mijn zin.
Tot morgen!
Katrien

PS : ik heb het ook naar mijn zin,

Ann

                                          twee meisjes op het strand

                                          onze schat

                                                    wie is er hier gulzig? Vooraan Katriens ontbijt

                                                    Blue Lagoon 30 jaren later

Zondag 20 februari : Moorsele -Koh PhiPhi

                                      aankomst in Koh PhiPHi in Tonsai Bay   

Ondanks de vertraging van de binnenlandse vlucht van Bangkok naar Pukhet, hebben we vlekkeloos de laatste ferry naar Koh PhiPhi gehaald.We werden opgewacht door werknemers van het 'hotel' en tussen de dozen gin, rhum en fruitsap in een typische longtailboat naar ons 'resort' gebracht. Het goot pijpenstelen toen we daar aankwamen. De trappen tot aan de bungalows waren niet te onderschatten, maar het utzicht was de beloning. Onze vriend, de aap was niet zo tevreden met onze komst en leek te twijfelen tussen aanvallen en weglopen. Toen we onze trappen opgingen koos hij gelukkig het hazepad.
 Onze bungalow was 'very basic' en het sanitair gedeelte,amper die naam waard. Uit de doucheknop kwam een koud bruin vocht. Maar zoals ik reeds zei, het uitzicht maakte veel goed, en de bedden waren super!.
Voor 18€ per nacht voor 2 personen mag een mens niet klagen!

                                          ons huisje voor 3 dagen

het uitzicht

onze badkamer

Ik volg Ann overal in haar kielzog zoals het een goede volger betaamt.
Verstand op nul en blik op oneindig dompel ik me onder in wat ik noem vehicle-travelling. Precies of ik nog nooit iets anders gedaan heb in mijn leven dan vliegen, laat ik mijn panische angst hiervoor achterwege
in Belgenland. So far, so good. Na een lange vlucht van 10 uur, arriveren we just in time in Bangkok. Zware, lompe bergschoenen (ik voel me hier totaal boertig en niet goed in) worden geruild voor teenslipperkes. Fleecetruitjes worden omgeruild voor loszittende topjes en we worden overweldigd door een tropische,
vochtige hitte die aan ons lijf blijft kleven.Nog ruim 3 uur de tijd alvorens we ons weerom in een binnenlandse vlucht wagen van oh here, amper een uurke. Alles verloopt according to plan. Na de landing in Pucket trotseren we de rijkunsten van een inheemse taxichauffeur die ons naar de ferry brengt. Voor ons op de weg baant een oplegger met verhitte varkens zich een weg naar??? Parels voor de zwijnen, denk ik of is het
andersom?
Ik wil er niet teveel over tobben.
Tijdens de ferrytocht worden we vergezeld van diverse bonte wallen in het azuurblauwe water. Ik wist niet dat er ook roze en blauwe exemplaren bestaan of is het de moeheid die me parten speelt. Ik weet niet wat het is, maar ik leg mijne kop ergens neer en ik val in slaap.Ja, van reizen komt men moe zekers?
Een kleine veerboot brengt ons verder naar onze eerste bestemming: Kho Phi Phi. Ik denk bij  mezelf dat ik graag Kha Kha wil doen want dat is alweer 2 volle dagen geleden.
Ons logementhuizeke is waarlijk een adembenemende openbaring. Je waant je echt in het paradijs ware het niet dat ik als eerste een beest onder een bed zie spurten... Niks ergs, verzekert Ann me. Een klein hagedisje, genaamd Gekko, tref je hier overal aan zoals ge bij ons vliegen als huisdiertjes ziet. Niks van aantrekken, zegt ze. Jawadde, dan moet ik wel met mijn mond dichtslapen vannacht. Stel je voor dat er morgen in de plaatselijke krant een rubriek verschijnt met: "Toeriste, dood aangetroffen in bed met beest in keel"... Ik mag er niet aan denken. We spoelen ons bezwete lijf af met een spoelslang die doorgaat voor douche. En moest daar nu nog ne keer klaar, helder, zuiver water uit komen. Maar nee, een roest-kleurig sopke en daar moeten we het mee doen. We trekken wat verse kleerkes aan en wagen ons nog aan een nachtwandelingske. We krijgen een vuurdanser als traktaat. Maar lang duurt het niet of den deze hier valt (of beter) zit weer in slaap. Tijd om echt te gaan rusten nu.
Krekels zingen voor ons als apotheose van de dag nog een nachtconcert. Tot morgen en welterusen
aan al wat leeft!
Katrien

                                                    parels voor de zwijnen ?

Katrien blogt ook

Dag voor vertrek naar Thailand. Lees ik nu wel net op de facebook van vriendin Ann dat haar reisgezel, ik dus,
 er gerust in ben en nog begod niet eens weet waar ons avonturenreis zich ergens bevindt.
Zeg, het is wel ik die uitgenodigd ben van haar h้ en zij organiseert alles. Dus wat zou ik me onnodig zorgen maken.
Ik ga mee, ik volg en onderga. That's my spirit. Voor de rest zie ik wel.
Ik weet van Ann dat zij een ongelooflijk organisatietalent in zich heeft dus ga ik me op voorhand niet voorzien van
paniekaanvallen. Het is nog tijd genoeg om mijn zenuwen in negatieve spiraal te steken als er zich op onze weg
een probleem voordoet.En dat zal zeker gebeuren, daar ben ik nu al van overtuigd. Maar we zijn twee plantrekkers
้n problemsolvers. En we kunnen beiden ook van de nood een deugd maken, dat hebben we in het verleden al bewezen.
Het enige wat ik aan voorbereiding nog moet treffen is een zonnecr่meke factor 30 en een zalfke voor de gevreesde muggenbeten bij de apotheek gaan halen. Meer heeft een mens niet nodig voor deze exotische bestemming. We moeten niet eens een ins puiting krijgen tegen teen of tander maar er wel voor zorgen dat we diarreepillekes bijhouden. Daarbij, ikga toch graag naar den apotheker. Krijg ik telkens opnieuw en ongevraagd een staalke voor oogwallen of droog velleke. Laat mijn leeftijd dan al zo veel zichtbaars zien en moet die apothekeres me daar altijd aan herinneren?
Swat, morgen ga ik op reis... en ik neem mee: mijn goeie conditie, mijn schitterend humeur en mijn beste vriendin.
Wat wil een mens nu nog meer? Eerst nog genieten van een hopelijks goede nachtrust en tot later.
Katrien

Voorbereidingen en stress

Straks nog een rugzak kopen in de Decathlon. Gisteren afgesproken met Katrien wie de factor 30 en wie de 15 zal voorzien en anti-diarree pillen, reisziekte-pillen, oordopjes en andere gadgets die ons moeten beschermen tegen alle ongemakken die ons plezierreisje met zich zal meebrengen. Na het lezen van enkele recensies over het eerste logement, vraag ik me af of ik misschien ook niet een zakje rattenvergif zou meenemen.  Vooral uit zorg voor Katrien, die niet echt een faunaliefhebster is , behalve van katten. Hoe zou ze staan tegenover apen? Ik denk niet dat het toegelaten is om die te verdelgen.
Mijn condroledrang dreigt het te halen van de oorspronkelijke bedoeling om ons te laten leiden waar het lot ons zal brengen. Ik heb dus al een slaapplaats geboekt op Koh-PhiPHi, onze eerste bestemming, de binnenlandse vluchten vastgelegd en een guesthouse gereserveerd in Chiang Mai, en heb al een hotelletje in mijn achterhoofd voor Bangkok. dit alles , niet zonder de nodige kopzorgen en twijfels.
'Gaan we voldoende overstaptijd hebben in Bangkok?'' Nee, de vlucht later, maar gaan we dan onze Ferry dan wel halen?' 'Bungalow met of zonder airco?' 'Is de locatie op de heuvel (met prachtig uitzicht weliswaar)met honderden trappen bij temperaturen van 35°, nog leuk voor onze kuiten en hart?' 'Klopt de weersverwachting wel : net die 3 dagen dat we op Koh PhiPhi zijn : regen!'
Kortom, voorbereiding balanceert tussen genieten en stress. De meter gaat bij duidelijk in de richting van het laatste, wat me al wat slechte nachten heeft bezorgd. Katrien blijft er rustig bij. Nauwelijks wetend waar Thailand ligt, laat staan wat we er gaan doen, heeft ze me gisteren verzekerd dat ze de mails die ik heb doorgestuurd eens zal bekijken. Ik stuur haar een mail met deze blog.
Katrien, we gaan eerst naar Koh PhiPhi van 21/2 tot 25/2. Daarna naar Chiang mai tot we zien wel en  daarna met de nachttrein naar Bangkok.
By the way, Katrien, dat van die ratten was van een ander resort. En apen komen niet ongevraagd binnen, vooral niet voederen.