Woensdag 2 maart ; Happy Birthday Katrien!

We vinden het helemal niet erg om de verjaardag van Katrien in Chiang Mai te vieren. Stiekem heb ik in het jumbocamp de mensen van onze trekkinggroep gevraagd om 's avonds een glas te komen drinken in 'the Brasserie', een bar aan de rivier. Ik vroeg het ook aan Ont. Suzanne en Stefan, die ondertussen naar ons guesthouse waren verhuisd, gingen zeker aanwezig zijn. Een deel van de groep vertrok direct na de trektocht op een andere bestemming, en de zij die konden , gingen zien. Het was dus afwachten geblazen wie's avonds ging meevieren.

Van deze extra dag Chiang Mai hebben we gebruik gemaakt om Doi Suthep te bezoeken, een tempel op een heuvel buiten Chiang Mai. Na een stevige onderhandeling over de prijs, (we kennen ondertussen de kneepjes van het vak),ging het bergopwaarts richting Doi Suthep.

 Het tempelcomplex was een hele commerciële bedoening. Monniken prevelden een gebedje en deden een touwtje rond de pols in ruil voor een kleine spijziging van de Boedha-kas. Ik overtuigde Katrien om zich op haar verjaardag ook te laten besprenkelen door een monnik in ruil voor good luck op haar verjaardag. Devoot, als ze is ging ze op haar knieën voor de oude monnik. Toen ze niet dicht genoeg naderde en hij dit nogal geïrriteerd met een 'come, come'liet weten,kreeg ze een beetje schrik. Maar dapper als ze is, volgde ze , na enige aarzeling zijn bevel, liet zich besprenkelen en kreeg, tegen het offer van een twintig Baht haar 'good-luck'-touwtje om de pols. Nu kon haar verjaardag niet meer stuk.

We hadden deze toeristische site al vlug bekeken. Toen we op zoek waren naar onze songtaw, zagen we een 'jade-fabriek'. Nieuwsgierig als we zijn, staken we onze neus binnen en werden heel vriendelijk ontvangen door een hostess die ons in een kamertje een filmpje voorschotelde over de duurzaamheid en schoonheid van de jade-steen. Daarna kregen we (ongevraagd) een rondleiding doorheen de fabriek, waar allerlei beeldjes werden geslepen. En daarna werden we vrijgelaten in de winkel. De kunst bestond eruit om zo onopvallend moegelijk de uitgestalde koopwaar te bekijken en vooral geen interesse te betonen in één of ander stuk. Want in dat laatste geval stond er direct een hostess aan jouw zijde die jouw goede smaak beaamde en heel welwillend het bekeken stuk voor jou uit de vitrine haalde.

Wij dus daar zo vlug mogelijk weg, richting onze Songtaw. die vonden we heel vlug terug, maar de chauffeur was eventjes een flesje water gaan halen (aldus een andere Songtaw-chauffeur). Na een kwartiertje op onze kont op de boord van de stoep in de volle zon, verscheen de goede man met een brede smile.Dit is Thailand, neem je tijd en blijf lachen. Ondertussen bleek het te laat om naar het Tigerkingdom te gaan, dus ging de rit terug naar Chiang-Mai. In onze kamer lag een verrassing voor Katrien : een kaartje met verjaardagswensen en een roos van Ratree!

Na de verfrissende douche heben we nog de laatste souvenirs gekocht. Ik kocht voor Katrien en mezelf een zilveren ring als aandenken aan ons verblijf samen in Thailand. Na een laatste pasbeurt bij de kleermaakster en een vegetarische Thaise maaltijd, lokte ik Katrien naar de Brasserie voor een verjaardagstraktaat. In de buurt van de bar was er een gallerij waar ik een prachtig beeld in hout had gezien van een biddende monnik. Op onze weg naar de Brasserie, sprongen we nog eens binnen in de galerij. Ik was helemaal weg van het beeld en de prijs was heel schappelijk. Eén probleem : de vrouw zei dat ze geen attest kon meegeven voor export, waardoor het riskant was om het beeld mee te nemen uit Thailand. Ik vond dit zo zonde!

We verlieten de gallerij, zonder de biddende monnik en begaven ons richting 'Brasserie'. Het was een prachtavond. We installeerden ons op het terras aan de rivieroever. Een jazzmuzikant speelde en zong live. Groot was de vreugde van Katrien toen plots Ont, onze gids en Linda, een jong Hollands meisje richting onze tafel uitkwamen. Toen ook Suzanne en Christan arriveerden, kon de avond niet meer stuk. Terwijl we op trektocht Ont leerden kennen als een ingetogen, bijna ascetisch man, kreeg hij toch wel meer 'menselijke' trekken toen hij helemaal stoned vertelde dat hij deze avond geen alcohol dronk omwille van zijn kater van de avond tevoren. Toen hij daarenboven vertelde over zijn lief in Innsbruck waar hij een dochter bij heeft, zijn ander lief  waar hij een baby bij heeft en zijn ex-vrouw waar hij ook een dochter heeft gefabriceerd, werd het ons duidelijk dat we hier eerder met een overjaarse hippie te maken hadden in plaats van met een soort monnik. Hij bleek daarenboven van hetzelfde geboortejaar te zijn als Katrien, 1963, jaar van het konijn. We besloten wijselijk om niet mee te gaan met Ont en Linda, richting reggae-bar en op een treffelijk uur naar ons bedje te gaan. Toen Katrien een ijskar i.p.v. een tuktuk deed stoppen, besloten we maar te voet te gaan. Op onze terugweg zetten we nog een verlorengelopen Iraanse man op het juiste pad en doken moe, maar met de glimlach in ons zalige bed. Chiang Mai is gewoon supergezellig en heel veilig en ons guesthouse de max! En het touwtje om haar pols, bracht Katrien good luck op haar verjaardag.

Slaapzacht,
Ann

1 maart : dag 2 in de jungle

Zoals je een aantal gedragscodes dient te respecteren in een gebedstempel (en er zijn er 8), zo verdwijnen die als sneeuw voor de zon hier in de jungle, ergens in the middle of nowhere. Immers, de vrijheid-blijheid-gedachte viert hier hoogtij. Alleen de olifanten zwaaien de scepter (of is het de slurf?) en bepalen het logge ritme van een o zo lome dag en trompetten om ter luidst: "Don't worry, be happy".
Na een toch verkwikkende nachtrust, - we hadden daar eigenlijk een beetje voor gevreesd, - onder een muskietennet en een soort dikke slaapmat onder ons derièrre, krijg ik niet al te vriendelijk te horen van onze slaapbuurvrouw Suzanne dat ik gesnurkt heb van het vaderland weg. Mo zeg, Wat wil je, ik bén ook weg van het vaderland, dus...

zicht vanuit de grashut

In een gezapige gemoedstoestand, - zoals bij de intro van The Peer Guint Suite van Edvard Grieg, - nemen we in vrolijke ochtendstemming plaats aan een bamboe-tafel om het trekkersontbijt te nuttigen. Iets over acht uur is het dan. We krijgen een pot nescafé-koffie, een gekookt ei en geroosterde toast met boter en jam à volonté. Het is weer niet verwonderlijk maar we zijn,  - goddomme toch, hoe kan het ook anders -, alweer de laatsten om onze breakfast te verorberen. Ann heeft tijd nodig's morgens, maar tijd...
Niet te doen, man. Hoe ze dat telkens opnieuw klaarspeelt, zal ik niet vertellen want echt, je wil het niet weten.Ann is op dit vlak het achtste wereldwonder.

 Na een klein halfuurke wordt mijn engelengeduld niet langer op de proef gesteld. Le môment suprème Waar ik zo hevig naar verlangd heb, kondigt zich eindelijk aan: "nen nolifantentocht"! Echt waar, vanaf begin tot einde heb ik intens genoten.
Steunend met mijn zweterige plakvoeten op die taaie, ruwe maar warme rughuid, ging de rit traag maar gestaag de berg omhoog. Ik voelde de spieren bewegen van de travakkende jumbo bij elke plof op de weg.Ik koesterde stillekes de hoop dat we richting Tjakamaka tjokten (waar dat ook mag liggen) mét retour. Spijtig genoeg heeft dit plezierreisje niet langer dan pakweg een uur in beslag genomen. En die prehistorisch lijkende beesten lassen jammergenoeg geen sanitaire stop in hé. Ik kan je garanderen dat als je in een olifantendrol zou stappen, je in de shit zit tot aan je knieën. Miljaarde zeg, maar het is dan ook te begrijpen als je weet dat deze planteneters (ze fretten voornamelijk bananen en idem dito bladeren) zo'n 150 tot 200 kilogram naar binnen slurfen. Moesten de onderhoudskosten hiervan niet zo exorbitant hoog zijn, ik zou er warempel eentje in mijn achtertuin willen houden. Trouwens, om een olifant te dresseren en te besturen heb je volgens mijn inschatting geen cursussen nodig. Een simpel 'nuh' volstaat om het dier voorwaarts te krijgen en een doodgewoon 'nuhuh' houdt het halt.Voor de Thaï vormen deze dieren een grote bron van inkomsten (door betalende onnozelaars gelijk wij) en ze worden dan ook met de nodige liefdevolle zorg vertroeteld en verwend. Weet je trouwens dat deze cote-d ôr-beestjes hier op hun zestigste op pensioen mogen en niet meer hoeven te werken? Daar kunnen wij, noeste tjoekers, nog iets van leren hé...

de jungle-limousine

Van het ene avontuur in het andere... Met de jungle-limousine rijden we hobbelend richting een ietwat drassiger gebied. Er staat ons een veelbelovende raft- en bamboo-ride te wachten. Alsof ik in mijn leven nog nooit iets anders gedaan heb,peddel ik er naarstig op los. Op de kadans van het stromend water steek ik mijn roeistok te pas en ten onpas in het sop en onder ons gezegd en gezwegen, ik zwoeg me niet te pletter, maar 't kan me geen moer schelen.Alweer is het intens genieten van A tot Z. Jammer voor onze Zwiterse collega Christian. Hij heeft het niet mogen meemaken. De stakkerd bleef in het gezelschap van zijn vriendin in het jumbo-resort achter. Alles wat een opening heeft in het menselijk lijf, awel daar kwamen lichaamssappen uit die den duts niet kon bedwingen. Ont heeft nog een knap staaltje aan one-man-show gedaan in de ijdele hoop dat ook deze keer de geesten tot de doodzieke zouden nederdalen...

"Alles heeft een einde, alles heeft een einde. Doch een worstje heeft er twee". Dit liedje, aangeleerd op school in mijn onbezonnen kindertijd, speelt in mijn hoofd als we terug huiswaarts keren van onze tweedaagse. Ik heb het goddank overleefd ondanks een heel kwaad moment die Ann reeds op blog heeft gezet. De goden zijn me toch gunstig gezind...of zijn het de geesten van mijn voorvaderen?
Home sweet home. Rattree is wreed content dat ze ons heelhuids en (spring)levend terugziet. We spoelen het stof van ons lichaam en uit onze hersenen in een zalig warme douche. Voor de rest van de avond zit er maar één haalbare activiteit meer in. Unaniem beslissen Ann en ik om ons nog eens 60 minuten hemels te laten verwennen door magische vingers met een olie-massage. Ik heb hierbij zelfs een nieuwe "G-spot" ontdekt maar die hou ik geheim. Puur zen die Thaïse kinesie. Meer moet dat eigenlijk niet zijn voor ons.
Zo, ik zoek stillekesaan mijn trouwe sponde op. Ik wil afsluiten met een one-liner, namelijk:
"Life is not about waiting for the storm to pass, it's about dancing in the rain".
Dit nadenkertje heb ik me eigen gemaakt en staat geschreven op een handgemaakte kaart van een inborelingkunstenaar.
Een zachte, warme nacht!
Katrien -    

Maandag 28 februari : jumbocamp

Op dit moment zitten we op de nachttrein richting Bangkok. Tijd genoeg dus om de achterstand van 3 dagen op onze blog wat bij te werken. Terwijl we door de heuvels van Noord-Thailand tsjoeken, probeer ik onze eerste dag van de 'jungletrekking' te reconstrueren. Aangezien wij als laatsten werden opgepikt door de songtaew van de reisorganisatie (een songtaew is een omgebouwde bestelwagen met achterin 2 houten planken die dienst doen als zitplaats)zaten onze reisgezellen met bagage al opeengepakt op de 2 banken. Onze gids Ont, een kruising tussen david Carradine in Kung Fu en en samoerai, hielp ons in de songtaew.Alhoewel we enkel maar het hoogstnodige in onze rugzak hadden gepropt, bleek dat wij onszelf met de grootste en zwaarste rugzak van de groep medetrekkers hadden opgezadeld.Het beloofde een gezellige rit te worden richting jungle, als sardienen samengeperst. Gelukkig viel het internationaal gezelschap mee en konden we zelfs in het nederlands praten met 3 Hollandse meisjes die onze dochters konden zijn. Ondanks het feit dat we ons helemaal niet oud voelen, zijn we toch ook in dit gezelschap de oudjes. Gelukkig was er ook Suzanna en Christian, een zwitsers koppel. Hij was 45 en zij 35jaar en zij maar klagen dat ze zich oud voelde tijdens het rondreizen. Geen airco dus tijdens de rit, richting jungle, maar wel veel gezelligheid. We maakten een eerste stop aan een vlindertuin annex orchidfarm. We kregen een half uurtje om de orchideeënpracht te bewonderen. Iedereen was voor het afgesproken half uur klaar voor vertrek, maar een telefoon van onze gastvrouw Ratree zorgde voor enig oponthoud. Ze zou onze plaatsen op de nachttrein richting Bangkok voor woensdagavond reserveren, maar dit bleek een probleem. De trein was volzet, en ze vroeg onze toestemming of ze plaatsen op donderdag mocht vastleggen. Gezien ons motto,'go with the flow', lieten we het lot over ons lot beslissen en leek een extra dagje Chiang MAi ons helemaal geen probleem.

Op dus met onze haringbak naar de volgende stop : lokale markt.Hier keken we onze ogen uit. Vissen lagen op het droge een trage dood te sterven, vers geslachte dieren hingen in stukken en ontdaan van ingewanden te bengelen, gedroogde visjes, slangen, de meest exotische kruiden en producten,... We hielden aan dit bezoekje een armbandje over van een vrouwtje dat als een schaduw in ons zog gans de markt mee afdweilde,terwijl ze in haar klagend Thais haar 'armbandjes' aanprees. Toen de prijs gezakt was tot 5 baht (5 belgische frank), hebben we uiteindelijk toegehapt om van haar gezaag af te zijn. Met een armbandje en nog wat mandarijntjes als extra bron van vitaminen, extra in de rugzak ging de rit dan uiteindelijk richting jungle.

 We werden afgezet op een aardeweg in een bos, waar een andere groep trekkers zat te eten. Dit bleken nog meer metgezellen te zijn voor de trekking. Zij hadden een driedaagse geboekt, en zouden met ons overnachten in het jumbocamp. Zowat iedereen van deze groep waren twintigers, afkomstig van alle delen van de wereld : Libanon, Chili, Denemarken, Engeland,... De sfeer was ontspannen en er werd heel wat afgelachen. Ook wij kregen onze lunch : rijst, gekookt met groenten en kip opgevouwen in en geserveerd op een bananenblad. Zelfs hier, is de smaak en de presentatie van het voedsel heel fijn.

Ondertussen was het al bijna 2 uur en begonnen we aan onze trektocht. Het was snikheet en overwegend klimmen naar het jumbocamp. Na ongeveer een uur kreeg Katrien het heel moeilijk. Het moment voor de groep om even uit te blazen  en om de toverkunsten van Ont te aanschouwen. Terwijl Katrien neerzat te bekomen, voerde onze gids achter haar een genezingsritueel uit. Hij bad tot de geesten van zijn voorvaderen, masseerdehaar nek, schouders en hoofd, haalde zijn potje tijgerbalsem en een zakje kruiden, mengde beiden en liet Katrien hiervan inhalleren. Dit gebeuren was heel ingetogen en had iets magisch. Katrien recupereerde en kon de rest van de tocht  verder afmaken, weliswaar zonder rugzak, want die hat Ont. De voorziene 3 uren stappen bleken uiteindelijk maar anderhalf uur te zijn, wat voor velen voldoende was, gezien de loodzware hitte. We arriveerden in een olifantenkamp, waar we konden bekomen van onze tocht. We konden genieten van een drankje terwijl de olifanten in de poel kwamen drinken en baden. We beslisten wijselijk om het gedeelte 'refresh in natural pool' te schrappen van het programma, toen we zagen hoe de olifanten in dit natuurlijk zwembad hun modderbad kwamen nemen. Wat in het begin veel 'wows'en 'ooohs' ontlokte,werd algauw heel gewoon : de passage van de statige jumbo's terwijl we gezellig zaten te kaarten of te kletsen.

Algauw bleek dat Ont nog andere toverkunsten bezat: in de keuken begon hij de maaltijd voor de 18 hongerige magen klaar te stomen. Dit nadat hij zich ervan had vergewist hoeveel vegetariërs er waren en wie er hun maaltijd 'spicy' wilde. Opnieuw veel 'wows' en 'ooohs' toen de verschillende schotels op de bamboe tafel werden gezet. De groene curry met kip, fried vegetables, rijst en de spicy sause, die ik zeker thuis eens ga maken,smaakten hemels.

Na een paar biertjes zat de sfeer er al goed in, en moe  maar voldaan trokken we naaronze grashut om onder onze klamboe op ons matje voor een verkwikkende nachtrust te zorgen.
Ik kon het niet laten, bij de aanblik van de prachtige sterrenhemel in stilte de geesten van mijn voorouders te bedanken voor deze alweer prachtige dag.

Slaap zacht,

Ann

Ont heeft ons Katrien genezen met hokus-pokus

achteraanzicht van onze gids

Hello everybody,

Ja, ik was vandaag bij momenten very dizzy en helemaal mesjogge maar ben uiteindelijk genezen door de

helende krachten van de geesten. Hakuna Matata en tot morgen!

Katrien

Zondag 27 februari Thai cooking

rode, groene, gele en panang curry pasta van eigen makelij

Ik dien wat opgelopen schrijfvertraging in te halen en deze schade wat te herstellen want we hebben net een 2-daagse jungle-trekking achter de rug. Het verslag van deze soms hilarische belevenissen en bij momenten heel zware toestanden,awel  daar zul je dan efkes geduld voor moeten opbrengen. Maar geduld is een schone gave wordt beweerd en je zal voor het wachten dan ook rijkelijk beloond worden. Trouwens,
Ann heeft ook nog heel wat bergen werk voor de boeg want ze moet nog al die pittoreske foto's
uit the "bushes"  - wat ze noemt - "binnentrekken" op haar lap-top.
Als er nu één en slechts één iets is wat me op deze reis danig op mijn heupen werkt en me dermate buitenissig stoort, dan is het wel dat afschuwelijk lelijk woord dat zij hiervoor gebruikt om foto's te importeren. Dan hoor ik telkens en telkens weer: OK, de foto's zijn "binnengetrokken" en ze glundert dan naar mij met zo'n ironische trekje rond haar mond, goh, ik krijg er de wubbe van.
Enfin. De perfectie bestaat niet en voor de rest zijn wij hier nog altijd een complementair koppel, met name:
de één organiseert en de ander volgt.Ja, op ieder potje past een dekselke hé.

Ik probeer op dit ogenblik nog wat hersenspinsels te uploaden van mijn eigenste harde schijf (mijn intern geheugen dus) om je te laten watertanden van onze culinaire gerechten die we in een openluchtkeuken ten berde mochten brengen in de Siam Rice Thai Cookery School. Werkelijk alles,van voorgerecht tot dessert passeerde de revue.
Voor de prijs van 750 Bath konden we een ganse namiddag met kruiden en vreemdsoortige groenten experimenteren onder de deskundige leiding van een, - eens voor de verandering, - dikke kokkin van dienst.
Wat we klaarmaakten, was volledig onze persoonlijke keuze. Het was dus koken op maat. We verkeerden bijna in een spirituele gemoedstoestand, je werd als het ware stoned van de aroma's alleen al.
Ik zou zeggen, Bourgondische eetliefhebbers onder jullie: doe je "bavette" aan, hou lepel en vork in de aanslag (want er wordt hier niet met mes gegeten want ik noch Ann hebben dit hier al opgemerkt), behalve dan zij die stokjes verkiezen maar daar is enige vereiste vaardigheid en deskundigheid voor nodig. En laat vooral  de kwijl maar uit je hongerige mondjes komen. Uit een samengestelde lijst van diverse gerechten, kon je 4 keuzes maken.

Thaise lenterolletjes

Jungle curry

ingrediënten voor de panang curry paste

met de vlam in de pan

Katrien laat de man het hard labeur doen

Et voilà, de ménu à la carte van (sous)chef Katrien. En nu ga ik je eens goed bij je pietje hebben.
In chronologische volgorde de gerechten die ik bijeen toverde/wokte of zoals Piet Huyzentruyt zou zeggen
" En wa debben we geleerd vandoage"?
Ten eerste: Phanang Jungle Curry paste ('t pikanste dat je kon maken), ten tweede: Pho Pia Thod (groenterollekes met glazen noedels), ten derde: Pha nang kai (iets met kip) en ten vierde: Pad kra Prao (waarbij het vuur letterlijk uit de pan sloeg). "Meen goe gewrocht".

Daarna al dat lekkers verorberen

Als beloning voor onze noeste arbeid en culinaire hoogstandjes kregen we van de Course en Managing Director een heus certificaat overhandigd voor het succesvol slagen van ons examen. Voor diegenen onder jullie wiens interesse dermate zou gewekt zijn, zou ik zeggen: Komt in grote getale én met een grote portie leergierigheid naar de originele (geen geplagieerde dus) Tha¨se workshop ten huize van Katrien en betaal hiervoor de luttele som van 160 Euro.(hm, een klein beetje winst voor mijn opgedane kennis mag ook wel hé). Een afgedrukte print van de hemelse gerechten krijg je er uiteraard gratis én in kleur toe.
   
Als je gedacht had dat dit onze enige bezigheid was vandaag, dan heb je het mis. Nog twee speciale aktiviteitjes stonden ooglonkend op onze agenda te wachten. Vooreerst wilde Ann eens te rade gaan bij een haut couturier om een kleedje op maat te laten maken. Eén van de moeilijkheden was de juiste stof te kiezen. Uiteindelijk werd het een pied-de-pouleke voor het winterkleedje en een luchtig zwart linnen voor de zomerjurk.
De lintmeter werd bovengehaald en Ann onderging alles met het grootste gemak. Stel je voor,
aan een weggeefprijzeke kan je een kleedje, - dat zit als gegoten en een uitzonderlijke pièce unique is-,
binnenrijven. Als dat geen bat(h)je is... Ann kan amper wachten om haar twee pronkstukjes op te halen en ermee te showen gelijk een glamoureuze mannequin.

Katrien keurt en adviseert

Top of the Bill van deze opnieuw zalige avond was de Sunday Market. Je kan iets niet bedenken of het is te koop. Het is dan ook uiterst moeilijk en zeer verleidelijk om gewapend met vers geld op zak om hier niet aan te weerstaan.
Maar ons geweten werd telkens opnieuw gesust met de gedachte dat we toch een paar souveniers moesten overhouden en onze naasten iets moesten offreren. Dus, wij niet getalmd...Als vliegen op een pot stroop gingen we ten aanval. Met bazatjes en kabatjes vol Thaïse koopwaar en cadeautjes voor de thuisblijvers maar natuurlijk vooral voor onszelf, keerden we moe maar voldaan naar onze cottage.

welke kleur?

niet echt voor in België op straat...

wie wil een voetmassage (1€voor half uur)

Ik was uiterst gelukkig mijn vriend de kikker te horen die ons begroette bij aankomst met zijn steeds welgemeende "perfect". Susan Bowle galmt dan als een zacht gezoem in mijn oren na met haar schitterende song 'Perfect day', een cover van Lou Reed.  Zelfs als ik niet meteen de slaap kan vatten is dit repetitief herhalen van dit geluid voldoende rustgevend in het volle besef dat het hier inderdaad "Perfect" is. Ik voel me een gelukkig mens.

Welterusen aan iedereen die ik liefheb. Aan morgen mag ik in geen geval denken: 2 dagen trekking door de jungle.
Bij deze: zij die gaan sterven, groeten u.

Katrien