1 maart : dag 2 in de jungle

Zoals je een aantal gedragscodes dient te respecteren in een gebedstempel (en er zijn er 8), zo verdwijnen die als sneeuw voor de zon hier in de jungle, ergens in the middle of nowhere. Immers, de vrijheid-blijheid-gedachte viert hier hoogtij. Alleen de olifanten zwaaien de scepter (of is het de slurf?) en bepalen het logge ritme van een o zo lome dag en trompetten om ter luidst: "Don't worry, be happy".
Na een toch verkwikkende nachtrust, - we hadden daar eigenlijk een beetje voor gevreesd, - onder een muskietennet en een soort dikke slaapmat onder ons derièrre, krijg ik niet al te vriendelijk te horen van onze slaapbuurvrouw Suzanne dat ik gesnurkt heb van het vaderland weg. Mo zeg, Wat wil je, ik bén ook weg van het vaderland, dus...

zicht vanuit de grashut

In een gezapige gemoedstoestand, - zoals bij de intro van The Peer Guint Suite van Edvard Grieg, - nemen we in vrolijke ochtendstemming plaats aan een bamboe-tafel om het trekkersontbijt te nuttigen. Iets over acht uur is het dan. We krijgen een pot nescafé-koffie, een gekookt ei en geroosterde toast met boter en jam à volonté. Het is weer niet verwonderlijk maar we zijn,  - goddomme toch, hoe kan het ook anders -, alweer de laatsten om onze breakfast te verorberen. Ann heeft tijd nodig's morgens, maar tijd...
Niet te doen, man. Hoe ze dat telkens opnieuw klaarspeelt, zal ik niet vertellen want echt, je wil het niet weten.Ann is op dit vlak het achtste wereldwonder.

 Na een klein halfuurke wordt mijn engelengeduld niet langer op de proef gesteld. Le môment suprème Waar ik zo hevig naar verlangd heb, kondigt zich eindelijk aan: "nen nolifantentocht"! Echt waar, vanaf begin tot einde heb ik intens genoten.
Steunend met mijn zweterige plakvoeten op die taaie, ruwe maar warme rughuid, ging de rit traag maar gestaag de berg omhoog. Ik voelde de spieren bewegen van de travakkende jumbo bij elke plof op de weg.Ik koesterde stillekes de hoop dat we richting Tjakamaka tjokten (waar dat ook mag liggen) mét retour. Spijtig genoeg heeft dit plezierreisje niet langer dan pakweg een uur in beslag genomen. En die prehistorisch lijkende beesten lassen jammergenoeg geen sanitaire stop in hé. Ik kan je garanderen dat als je in een olifantendrol zou stappen, je in de shit zit tot aan je knieën. Miljaarde zeg, maar het is dan ook te begrijpen als je weet dat deze planteneters (ze fretten voornamelijk bananen en idem dito bladeren) zo'n 150 tot 200 kilogram naar binnen slurfen. Moesten de onderhoudskosten hiervan niet zo exorbitant hoog zijn, ik zou er warempel eentje in mijn achtertuin willen houden. Trouwens, om een olifant te dresseren en te besturen heb je volgens mijn inschatting geen cursussen nodig. Een simpel 'nuh' volstaat om het dier voorwaarts te krijgen en een doodgewoon 'nuhuh' houdt het halt.Voor de Thaï vormen deze dieren een grote bron van inkomsten (door betalende onnozelaars gelijk wij) en ze worden dan ook met de nodige liefdevolle zorg vertroeteld en verwend. Weet je trouwens dat deze cote-d ôr-beestjes hier op hun zestigste op pensioen mogen en niet meer hoeven te werken? Daar kunnen wij, noeste tjoekers, nog iets van leren hé...

de jungle-limousine

Van het ene avontuur in het andere... Met de jungle-limousine rijden we hobbelend richting een ietwat drassiger gebied. Er staat ons een veelbelovende raft- en bamboo-ride te wachten. Alsof ik in mijn leven nog nooit iets anders gedaan heb,peddel ik er naarstig op los. Op de kadans van het stromend water steek ik mijn roeistok te pas en ten onpas in het sop en onder ons gezegd en gezwegen, ik zwoeg me niet te pletter, maar 't kan me geen moer schelen.Alweer is het intens genieten van A tot Z. Jammer voor onze Zwiterse collega Christian. Hij heeft het niet mogen meemaken. De stakkerd bleef in het gezelschap van zijn vriendin in het jumbo-resort achter. Alles wat een opening heeft in het menselijk lijf, awel daar kwamen lichaamssappen uit die den duts niet kon bedwingen. Ont heeft nog een knap staaltje aan one-man-show gedaan in de ijdele hoop dat ook deze keer de geesten tot de doodzieke zouden nederdalen...

"Alles heeft een einde, alles heeft een einde. Doch een worstje heeft er twee". Dit liedje, aangeleerd op school in mijn onbezonnen kindertijd, speelt in mijn hoofd als we terug huiswaarts keren van onze tweedaagse. Ik heb het goddank overleefd ondanks een heel kwaad moment die Ann reeds op blog heeft gezet. De goden zijn me toch gunstig gezind...of zijn het de geesten van mijn voorvaderen?
Home sweet home. Rattree is wreed content dat ze ons heelhuids en (spring)levend terugziet. We spoelen het stof van ons lichaam en uit onze hersenen in een zalig warme douche. Voor de rest van de avond zit er maar één haalbare activiteit meer in. Unaniem beslissen Ann en ik om ons nog eens 60 minuten hemels te laten verwennen door magische vingers met een olie-massage. Ik heb hierbij zelfs een nieuwe "G-spot" ontdekt maar die hou ik geheim. Puur zen die Thaïse kinesie. Meer moet dat eigenlijk niet zijn voor ons.
Zo, ik zoek stillekesaan mijn trouwe sponde op. Ik wil afsluiten met een one-liner, namelijk:
"Life is not about waiting for the storm to pass, it's about dancing in the rain".
Dit nadenkertje heb ik me eigen gemaakt en staat geschreven op een handgemaakte kaart van een inborelingkunstenaar.
Een zachte, warme nacht!
Katrien -